Thara

 

Thara kwam bij ons wonen, toen we geen pups kregen van Laska, anders hadden we daarvan een pupje gehouden.  Ze was meteen dol op Laska, een gezellig pupje dat meer naar Laska trok dan naar ons. We hadden nog nooit twee honden gehad, dus dachten dat dat normaal was, later leerden we anders!

 

 

Ze was een leergierig hondje, als er maar een lekkere beloning kwam kijken deed ze alles. Als er geen beloning was kon ze zeer oostindisch doof zijn, een echte eigenwijze leonberger. Ik kom straks wel, eerst nog even hier ruiken of aan de andere kant gaan kijken! Toen het eerste nestje kwam van Romy vond ze dat heel spannend en hielp de eerste weken ook ijverig met de wasbeurten. Maar er tussen gaan lopen toen ze wat ouder werden was wel eng, die beesten hingen in je poten en staart!

 

 

Minke bleef bij ons en ook dat vond ze gezellig, zij was niet zo'n speelkameraad met anderen, maar als ze tijdens een wandeling een echte kerel tegenkwam, maakte niet uit welk ras, dan ging ze nog wel eens even uit haar dak, zelfs nog op haar oude dag!

 

We constateerden al op vrij jonge leeftijd een allergie bij haar die met allerlei medicijnen niet te verhelpen was. Uiteindelijk ging ze aan de prednison, wij wilden dat ze plezier had in haar leven en dan maar korter. Ze genoot ook het laatste anderhalf jaar van onze nieuwe aanwinst, kleinzoon Jesse en liet zich aan haar haren trekken of likte hem even stevig in het gezicht, zodat hij bijna omtuimelde. Maar "Taja" kon hij nog net zeggen toen ze er nog was!

 

We hadden dan ook niet gedacht dat ze 8 jaar en 9 maanden zou gaan worden, ze speelde nog in de sneeuw en zelfs daagde ze af en toe onze kleine Guusje uit, maar de laatste weken, werd ze erg wankel op haar achterpoten. Ze had ook al een jaar wat meer last van ouderdoms stembandverlamming, dus de combinatie was achteraf niet vreemd. We probeerden nog medicijnen en spierversterkers, maar ze ging alleen maar achteruit, wilde ons dolgraag begroeten, maar de anderen duwden haar zowat om. Ook buiten wandelen was steeds minder mogelijk, op het laatst viel ze zowat om en moesten we haar helpen als ze wat moest doen.

 

Hoewel ze de laatste weken steeds aanhankelijker was en zeer dankbaar kopjes gaf vonden we dat ze bijna geen hondswaardig bestaan meer had en hebben we haar na een paar dagen flink verwennen met lekkere hapjes laten gaan te midden van Romy, Bente en Guusje.

 

 

Lieve wijze, eigenzinnige Thara, we missen je, niemand komt meer kijken als we een komkommer doorsnijden, een banaan eten of een appel schillen!